Recenzja serialu

Bez skazy (2003)

"Bez skazy" jest kolejną produkcją telewizyjną z rodzaju medical drama, której akcja związana jest ze szpitalem oraz życiem prywatnym i zawodowym jego pracowników. W tym wypadku mamy do czynienia z kliniką chirurgii plastycznej oraz parą przyjaciół, którzy ją prowadzą. Są to Sean McNamara (Dylan Walsh) i Christian Troy (Julian McMahon) - dwie zupełnie różne osobowości, które łączy pasja do wykonywanego zawodu oraz miłość do tej samej kobiety - Julii, żony Seana. W odróżnieniu od reszty seriali medycznych, "Bez skazy" nie posiada tak rozbudowanego bohatera zbiorowego jak np. "Chirurdzy" czy "Ostry dyżur". Mamy dwóch głównych bohaterów, i to na nich skupia się akcja. Sean reprezentuje typ mężczyzny, dla którego dobro i bezpieczeństwo rodziny to priorytet. Posiada własny system wartości, rozbudowaną moralność. Jego partner, Christian to przeciwieństwo Seana. Jest typem Casanovy, za którym szaleją wszystkie kobiety. Nie liczy się on z ich uczuciami, rani je na każdym kroku. Nie jest dostatecznie dojrzały, by stworzyć stały związek. Postawy głównych postaci są zdeterminowane przez ich dzieciństwo. Widz dowiaduje się tego z zaskakujących wspomnień i retrospekcji, które z czasem pojawiają się w serialu. Reszta bohaterów to postaci drugoplanowe. Mamy Julię - typową kurę domową, żonę bogatego męża, która swój czas poświęca na wychowywanie dzieci. Ciekawą postacią jest także Liz - lesbijka z feministycznymi przekonaniami, współpracująca z naszymi chirurgami. Syn Seana i Julii, Matt, to najbardziej dynamiczna postać. Widz obserwuje jego młodzieńczy bunt, związki z dojrzałymi kobietami, oraz sytuacje, w których młody sięga dna. Bardzo ciekawa jest konstrukcja bohaterów epizodycznych, czyli pacjentów szukających pomocy w McNamara/Troy. Ich problemy często są odzwierciedleniem stanu wewnętrznego głównych postaci, ponadto obnażają tajniki pracy chirurgów plastycznych, co w serialu pokazano z bardzo dużym realizmem. Wielkie brawa należą się scenografom. Twórcy przyłożyli ogromny nacisk na wygląd wnętrz, w których rozgrywają się wydarzenia. Dominuje nowoczesność i minimalizm, barwy chłodne, kształty kubistyczne, zgeometryzowane. Wnikliwi spostrzegą, że nawet ubrania głównych bohaterów pasują kolorystycznie do dekoracji. Wszystko to składa się na pewien charakterystyczny styl, który cieszy oko widza oraz umieszcza bohaterów w hierarchii społecznej bardzo wysoko. Należy również zwrócić uwagę na muzykę, która pojawia się w serialu. Dominuje styl klubowy - techno, trance, house, chillout. Pojawiają się również klasyki, takie jak fragment oratorium "Mesjasz", czy wielki przebój George'a Michael'a "Jesus to a Child", który dodaje niezwykłego uroku scenie operacji przeprowadzonej na niepełnosprawnym niemowlęciu. Serial doczekał się swojej własnej składanki, na której znajdują się najlepsze utwory dobrane przez duet DJ-ów Gabriel & Dresden. Ogólnie o serialu można powiedzieć, że jest połączeniem "Sześciu stóp pod ziemią" i "Rodziny Soprano". W kolejnych sezonach objawia się jako dramat psychologiczny, kryminał i komedia. Posiada niezwykły klimat oraz udowadnia bardzo starą i uniwersalną prawdę - powierzchowność człowieka jest tylko płaszczem dla tego, kim jest on na prawdę.